Tha iomadh bàrd a' fuireach an Slèite fhathast. Seo agaibh dìreach blasad dhe na rann a chaidh a
chur ri chèile bho chionn ghoirid. Tha an dithis aca a' teagasg aig Sabhal Mòr Ostaig. Cha deach an
togail le Gàidhlig ach tha iad gu math bàigheil dhi.
Tha na coineanaich gaolach marbh air na rathaidean ann am pailteas a' Chèitein de choineanaich 's de chàraichean, tha a' ghaoth na ruith tron fheur fhada ghleansach, na sealastairean nan seasamh gu caithreamach sna claisean. 'S tric a mhiannaich mi gu robh mi diofraichte' Seach mar a thà mi, gus do ghaol a ghlèidheadh, gu robh mo chraiceann òrbhuidh, m' anam sultmhor, gu robh gràinean meala garbh nam sgòrnan. Ach nuair a dh'fhosglas do bheul rim bheul-sa tuitidh mi an comhair mo chinn dhan àm sa, dhan àite sa, gun diù do shaoghal cèin na foirfeachd, bidh mi gun sgàth, nam chat, nam gheàrr. Chan fhaighte pòg na bu mhìlse air nèamh na coinneachadh ar bilean ann am mionaid na tìme na coinneachadh na talmhainn nar làmhan sanntachd air bàirlinn na cruinne-cè luasganaich, mireagaich. | An tùr aig Sabhal Mòr Ostaig (dealbh le Andreas Wolff) |