A' chailleach riobach

"A' chungaidh-leighis as goirte, 's i as mò a tha a' dèanamh feum!" - seanfhacal

Seo bus mairt os-àrd. Dèan gliog air.
Chithear na fiacail, an teangaidh agus na stoban
a tha a' stobadh a-mach air taobh a-staigh nam pluicean.
(Na toiribh feart dhan mhilleadh air an teangaidh fhèin; sin rud eile uile-gu lèir)

'S e rud gu tùr slàn fallain a th' anns na stoban seo (no papillae mar a chanas iad sa Bheurla). Ach anns na seann làithean, bha na Gàidheil a' smaoineachadh, nuair a bha bò a' sguir dhe ithe tràth san t-earrach, gur iad na stoban seo a bu choireach - gun robh iad a' dol an sàs anns na fiacail agus a' toirt air a' bheathach sguir dhen dà chuid ithe agus cnàmh a' chìre. Shaoil iad gun robh rud air an robh a' chailleach riobach air tighinn air a' bheathach. Bha ainmean eile air a shon cuideachd - an gailleach, an fheusag riobach. Bhathar a' cleachdadh diofar ainmean ann an diofar sgìrean.

Bhathar a' cleachdadh clobhan gus am beul fhosgladh, agus ga chumail fosgailte ri fad mònadh eadar casan nan clobha. An uair sin, fad 's a bha grunn dhaoine a' cumail grèim air a' mhart, bhiodh cuideigin a' sìneadh a ghairdein a-steach dhan bhus agus a' gearradh nan stoban a bu mhotha - le deamhais! Cha robh anaesthetic an sàs sa chùis idir. 'S e seo a bha iad a' dèanamh tràth san fhicheadamh linne mus robh bheataichean ri lorg anns a h-uile àite.

An-diugh, tha fios againn gur e acetonaemia a th' orra nuair a tha iad a' dol far am biadh as t-earrach; rud meatabolach a tha togail ceann nuair a tha fodar uabhasach gann. Chan eil gnothaich aig na stoban seo ris idir!