'S e "sèideadh" a chanas iad nuair a tha rian-cnàmhaidh beathaich, am maodal gu h-àraidh, air at gu h-uabhasach
fhèin mòr, no "bloat" mar a chanas iad sa Bheurla Ghallta. Their iad "shèid i shuas" mu mhart air an robh an sèideadh.
Is iomadh adhbhar a th' ann air a shon, cuid aca neo-aithnichte fhathast, agus gu dearbh fhèin dh'fhaodadh e a bhith na fhìor
cùis-èiginneach. Am broinn a' mhaodail, tha brachadh a' sìor dhol air adhart air an fheur a chaidh ithe, agus tha an
t-uabhas de ghas a' togail suas. Mura h-eil am beathach comasach air a' ghas seo a bhruchdadh, ataidh an
rian-cnàmhaidh gu math luath agus tha am beathach ann am fìor dhroch staid. Air sgàth at a' mhaodail, tha iad a' faighinn
tàire le bhith a' tarraing anail, agus chan urrainn dhan cridhe am fuil a chuairteachadh mu timcheall a' chuirp.
Bha deagh fhios aig na seann Ghàidheil gun robh an cuid cruidh buailteach do dh'iomadh seòrsa lochd a bha a' buntainn rin rian-cnàmhaidh, eadar a' mheirbhean aig a' chàr as sìmplidh, rud air an robh "an tairbhean" (tairbhein), agus sèideadh. Nuair a sguireadh bò a chnàmh a cìre, 's dòcha às dèidh dhith cus bidhe dhen t-seòrsa ceàrr ithe, bha iomadh 'eòlas' aca, leithid:
Ma dh'ith thu feur nan naodh beann,
Nan naodh meall, nan naodh toman,
Ma dh'òl thu sian nan naodh steallt,
Nan naodh allt, nan naodh lochan,
A "Bhòineag" thruaigh na maodail cruaidh,
Cnàmh, a luaidh, do chìr.
A "Bhòineag" thruaigh na maodail cruaidh,
Cnàmh, a luaidh, do chìr.
- "Carmina Gadelica", 190